Groei & afbraak

​

Annelie David (1959) studeert dans in Keulen en van 1984-88 choreografie aan de AHK in Amsterdam alwaar zij er in 1995 haar Master of Theater behaalt aan DasArts. In 1992 richt zij de Pure Dance Company op, een collectief van dansers, componisten en beeldend kunstenaars die in wisselende samenstelling vijftien dansproducties maakten. Na 2003 ontwikkelt David zich als dichter, wordt bekroond met de Dunya Poëzieprijs (2004), schrijft essays en vertaalt Duitstalige poëzie naar het Nederlands. In 2013 debuteert ze met de bundel Machandel. De kritiek prijst de persoonlijke en emotionele kracht van haar teksten. Haar centrale thema’s zijn ontheemding en natuur. Davids laatste bundel Schokbos (2020) werd genomineerd voor de GROTE POEZIEPRIJS 2021. 

​

​

Annelie Davids vroege werk beweegt zich tussen waarneming en met herinneringen verbonden associaties en ontwikkelt een dynamiek van eigenzinnige beelden en sequenties, die een verstilde dromerigheid hebben, een soort vertraagde film van het innerlijk leven van woorden, van de benamingen van dingen die je in je achterhoofd met je meedraagt

In Annelie’s laatste werk, Schokbos , onderzoekt ze de omgeving op een nieuwe manier: de gedichten in deze bundel verkennen een ogenschijnlijk onschuldig natuurgebied – een klein bos – de camouflage van een voormalig verboden terrein waar proeven met munitie plaatsvonden. Haar observaties en beschrijvingen volgen deze sporen, die zich evenzeer in zijn natuurlijke groei als in de aangerichte kwetsuren manifesteren en vanuit verschillende gezichtshoeken ons begrip van de natuur problematiseren.

​

(Esther Kinsky)

​

​

​

De poëzie van Annelie David is als diep, stil water. De taal, de woorden vallen als druppels, traag soms plots. Het water rimpelt. De rimpeling trekt wijdere kringen, breidt zich uit tot een groter geheel, aan spoelt een verhaal.                                                                                                                                              

(Kreek Daey Ouwens)
 

​