NACHTBLOEIERS, een poëziefilm van graphic novelist en filmmaker Guido van Driel naar het gelijknamige gedicht van Annelie David, muziek: Wanderwelle.

​

Door een zwarte kier zien we een wolkenwattenhemel. Van meet af aan is er een gevoel van dreiging. Al gauw is duidelijk dat deze wereld een kijkdoos-wereld is. Ingericht met bloemen, planten, schimmels en bomen. Het regent. Een ik-figuur dwaalt erdoorheen en overpeinst de schoonheid, de samenhang en het verval; dat er zoveel fonkelende fenomenen doven. Uiteindelijk is er toch actie en wordt er een kuil gegraven waarin lichtjes branden.

​

                                                                                                             Gedicht

​

​

                         ik loop met de nachtbloeiers mee. prikkeldraad.

                         ruige duindoornstruiken schitteren als kleine paarden nu het schemert.

                         nu dat het schemert trekken donkere wolken over. rumoer in de lucht

                         wat gaat er komen?

                         matgroene dennen roepen me, bloembedden of het binnenste van het oor. 

                         ik vang een glimp op van de trage lange reis. het bos dat ver weg uiteenvalt.

                         wandel er ’s nachts doorheen. zoek naar oude namen

                         en ik vind je in de duinen. slapend tussen het helmgras in de huid van lammeren.

                         het felgroene vel van een hagedis rilt in je vuist. verstuift.

                         dat er zoveel fonkelende fenomenen doven.

                         onvoorstelbare scene. alleen geloofwaardig in een droom.

                         dat ik met mijn handen voor je een kuil graaf. in een wereld onder deze wereld.

                         terwijl de ligging van het bos in mijn hoofd stroomt.

​

​